- subitarius
- sŭbĭtārĭus, a, um, adj. [id.], done suddenly or in haste, sudden, hasty:
ad eum exercitum explendum Latini Hernicique dare Quintio subitarios milites (ita tum repentina auxilia appellabant) jussi,
Liv. 3, 4, 11; so,milites (corresp. to tumultuarii),
id. 40, 26, 6:exercitus,
id. 3, 30, 3; 31, 2, 6; 41, 17, 9:res,
Plaut. Mil. 2, 2, 70:aedificia,
Tac. A. 15, 39:gradus theatri (with scena in tempus structa),
id. ib. 14, 20:dictio,
a speaking extempore, Gell. 9, 15, 5:consilium,
App. M. 9, p. 228, 17.— Plur. subst. n.:subitaria ista nostra,
off-hand sayings, App. de Deo Socr. p. 104.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.